سادات حسینی

بسياري از شهدا، با زبان روزه شهيد شدند. برخي از رزمندگان ، سهميه ناهارشان

را مي گرفتند، اما آن را به هم رزم هايشان مي دادند و خودشان روزه مي گرفتند.

اولين بار که در جبهه رفتم، نزديک شب قدر بود. شب قدر که رسيد، به اتفاق چندين

تن از هم رزم هايم، به محل برگزاري مراسم احيا رفتم.از مجموع 350 نفر افراد گردان،

فقط بيست نفر آمده بودند.تعجب کردم.

شب دوم هم همين طور بود. برايم سؤال شده بود که چرا بچه ها براي احيا نيامدند،

نکند خبر نداشته باشند. از محل برگزاري احيا بيرون رفتم. پشت مقر ما صحرايي بود

که شيارها و تل زيادي داشت . به سمت صحرا حرکت کردم، وقتي نزديک شيارها

رسيدم، ديدم در بين هر شيار، رزمنده اي رو به قبله نشسته و قرآن را روي سرش

گرفته و زمزمه مي کند. چون صداي مراسم احيا از بلند گو پخش مي شد، بچه ها

صدا را مي شنيدند و در تنهايي و تاريکي حفره ها،با خداي خود راز و نياز مي کردند.

بعدها متوجه شدم آن بيست نفر هم که براي مراسم عزاداري و احيا آمده بودند،

مثل من تازه وارد بودند.

اين اتفاق يک بار ديگر هم افتاد. بين دزفول و انديمشک، منطقه اي بود که درخت هاي

پرتقال و اکاليپتوس زيادي داشت، ما اسمش را گذاشته بوديم جنگل. نيروهاي بعثي

بعد از آنکه پادگان را بمباران کرده بودند. نيروهايشان را در آن جنگل استتار کرده بودند.

آنجا ديگر تپه نداشت، اما بچه ها خودشان حفره هايي کنده بودند و داخل آن مي رفتند

و در تنهايي عجيبي با خدا راز و نياز مي کردند.

خاطرات شهيد رضا صادقي يونسي